Wat een mooie dag is het vandaag toch! Warm en zonnig! Ik heb heel lang getwijfeld of ik mijn zwembad wel of niet zou opzetten. Het is een enorm ding van 4,50 bij 2,50 en 0,85 diep. Dus er gaat immens veel water in. Vorig jaar stond hij al in de lente, omdat het zo vroeg mooi weer was. Maar nu twijfel ik, want het weer is niet constant en ik wil hem niet voor maar één dag opzetten! Maar als ik zo in de tuin zit en die hitte voel, denk ik: oooooo, als dat ding had gestaan........, heerlijk hoor! Ik zou nu wel kunnen zwemmen, want ik kan mijn steunkous afdoen.
Over steunkous gesproken; ik heb mijn donkerblauwe steunkous aan. Ik vind hem wel mooi, hoor! Heel donker blauw en het ziet er hip uit. Nu lijk ik op de Amerikaanse basketballers die een één-benige legging aan hebben tijdens de wedstrijd. Ik moet even kijken, want ik vind dat deze donkerblauwe iets afzakt. Zou het komen, omdat mijn been nóg meer afslankt? De fysiotherapeut merkte namelijk op dat mijn bovenbeen alweer wat slanker was......... Pff dat zou wat zijn, ik heb die dingen pas net en ik mag er maar 2 per jaar. Als mijn Fysiotherapeut van de vakantie terug is, vraag ik haar of we weer kunnen meten. Meten is weten!
Vandaag heb ik hard getraind; zo hard dat ik aan het eind mijn been met moeite over het roeiapparaat kon tillen. Ik moest even zitten om bij te komen. Het been voelt dan zo zwaar en krachtloos aan. Het gaat dan om het bovenbeen in de lies. Mijn onderbeen is prima in orde, alleen de knie is iets dikker sinds het zwachtel eraf is. Ik heb gevraagd of ik weer massage kon krijgen, want vóór de operatie hielp het prima. Toen werd ik ook ingetapet.
Na de fysio had ik geen zin om naar huis te gaan; het was zulk mooi weer. Dus ik was een rondje gaan fietsen. Heerlijk! Ik heb in totaal iets van een uur gefietst. Ik heb weliswaar een e-bike, maar ik stel hem altijd zo in, dat ik voel dat ik aan het trappen ben. Het is niet te geloven hoe snel dat gaat. Sinds ik aan het fietsen geslagen ben, merk ik dat mijn kuiten meer vorm krijgen. Je kan de spierdefinitie goed zien. Hahahah, dát was lang geleden, hoor! Toen ik in Amsterdam woonde en alleen maar fietste, had ik hele mooie, stevige kuiten, maar dat was over toen ik naar Almere verhuisde! Ik fietste nooit meer. Nu kan ik wel meer genieten van het fietsen. Ik ben een mooi weer fietser en een vakantiefietser. Een e-bike is veel fijner dan een gewone fiets; ik kan me beter concentreren op de omgeving in plaats van dood te gaan van het tegen de wind te trappen!!! Ik ga dit vasthouden!! En, ik heb nu zeker 2 fietsmaatjes met wie ik vaker mag fietsen: Suus en Nees.
Vandaag gebeld met het AvL voor een afspraak met de psycholoog. Ik wist niet precies wie ik nodig had, want je hebt een medisch maatschappelijk werker en een medisch psycholoog. Bij die eerste heb ik al eerder een afspraak gehad, maar zelf denk ik dat ik nu misschien meer baat heb bij de psycholoog. Na twee keer doorverbonden te zijn met een afdeling heb ik uitgelegd dat ik zelf niet zo goed wist wie mij beter kon helpen en dat ik dat eigenlijk wil overleggen met mijn verpleegkundige. ik zou weer met iemand anders doorverbonden worden en toen heb ik maar met de jongeman afgesproken dat ik het maar over twee weken ga overleggen met mijn verpleegkundige, omdat ik haar toch moet zien de 21ste. Dat vond hij natuurlijk een goed idee. Ik geloof niet dat er hele gekke dingen gaan gebeuren met mij deze twee weken!
Ik volg ene Debby op Instagram die recent te horen kreeg dat ze uitgezaaide borstkanker heeft. Pffffff, een jonge vrouw met 2 jonge kinderen. Ik zag haar verhaal eerst op LinkedIn, zij is leerkracht, en daar verwees ze naar haar Instagram account. Heftig hoor. Het verhaal greep me aan, maar het lijkt mij een heel krachtige vrouw. Haar schrijfwijze spreekt me aan en haar account ziet er hip en vlot uit. Vandaag heb ik de stoute schoenen aangetrokken en haar een persoonlijk bericht gestuurd. Ik voelde dat ik haar iets moest zeggen en haar moest laten weten hoe moedig ik haar vind. Ik zie veel overeenkomsten tussen haar en mij. Niet qua diagnose en behandeling, maar hoe ze met de situatie omgaat en hoe haar omgeving op haar reageert. Ze heeft een foto geplaatst, van de enorme hoeveelheid kaarten en cadeautjes die ze heeft gekregen. Dat deed mij denken aan mijn eigen situatie in het begin. Toen werd ik ook overladen met attenties. Zij overweegt ook psychische hulp, ik ook en om precies dezelfde redenen die zij ook heeft.
Ik ben deze blog begonnen om de dingen van me af te schrijven. Die behoefte had ik heel erg. Ik heb altijd dagboeken bijgehouden (hihihihihi....tot een heel jaloerse vriend ze stiekem ging lezen en dat voor ontzettend veel problemen heeft gezorgd!!) Maar goed, dit is mijn manier om alles te verwerken en een plaats te geven. Ik lees af en toe ook blogs van lotgenoten op deze website, inspirerend, maar ik vind het regelmatig heel confronterend en ik word er onrustig en somber van. Zo las ik laatst een korte blog die eindigde met een afscheidsbrief, omdat de persoon de volgende dag haar leven ging beëindigen. Ik werd er zó verdrietig van. Ik ben nog niet zo sterk dat ik dit soort gevallen zakelijk kan benaderen. En toch wil ik weten hoe anderen omgaan met hun situatie. Dus de verleiding is er wel.
